Datum: Donderdag 12 juni 2025
Wedstrijd: Oerterp 3 - OZW 2
Uitslag: 2-3
We schrijven vrijdag 13 juni, 14.00 uur. En na een ochtendje thuiswerken wacht me een nieuwe taak. Want gisterenavond, 5 minuten voordat onze wedstrijd in en tegen Ureterp was afgelopen, werd ik gesommeerd om deze keer het wedstrijdverslag te schrijven. Maar daarover later meer…. Ik start Word op en ga ik me van de aan mij toebedeelde taak kwijten.
In gedachten ga ik terug naar donderdagavond, 18.35 uur. M’n voetbaltasje is gepakt, een sportmaaltijd met gebakken aardappelen, sla en een hamburgertje heb ik achter de kiezen. Tijd om m’n schoenen aan te trekken, de auto in te stappen en af te reizen naar Ureterp voor onze laatste competitiewedstrijd van seizoen 2024-2025. Ik heb er zin in. Nog een keer vlammen met m’n OZW-makkers. Het zonnetje schijnt, de dagen zijn lang, de temperatuur aangenaam. Een mooie voetbalavond ligt in het verschiet. Ik denk aan een prachtig filmpje van de KNVB, met de toepasselijke titel ‘Ode aan het amateurvoetbal’. Over het vieren van het voetbal, spelplezier, sportiviteit, vriendschap… over de thuishaven van het gewone. Een film die naadloos aansluit op het zijn van ons prachtige clubje.
De navigatie stuurt me via Frieschepalen naar Ureterp. In Frieschepalen passeer ik de accommodatie van de lokale voetbalclub. Er wordt druk gespeeld op de velden. Jeugdteams zo te zien. Een jaartje of veertig geleden zat ik ook in een jeugdteam. Herinneringen aan die tijd komen in me op. Tastbaar, als de dag van gisteren. Bijzonder ook dat mijn voetbalplezier in al die jaren nooit heeft ingeboet. Ondanks het verlies van kracht, snelheid, souplesse en conditie, hetgeen nu eenmaal onafwendbaar gepaard gaat met het klimmen van de jaren.
En zo arriveer ik voetbalmijmerend in Ureterp. Als tweede. Tox is er al. Maar die is dan ook overal. De velden liggen er prachtig bij. Een mooie, volle en vol groene grasmat ligt op ons te wachten. Ik haal een kopje koffie en onze spelers en leiders komen ook binnendruppelen. Met een paar gastspelers van ons derde erbij, zodat we met 11 man en een paar wissels de strijd kunnen aangaan. We kletsen en lachen wat en met een glimlach op ons gezicht begeven we ons naar de kleedkamer. Onze veel jongere tegenstanders staan al op het veld. Wij komen zo wel. In de kleedkamer horen we de opstelling. Linksbuiten deze keer voor mij.
Een korte warming-up. Het veld blijkt stroperiger dan gedacht. Het gras net te hoog, net te droog. Roy Stroeve schijnt hier ook nog te hebben gespeeld. En dan: kick-off! Op eigen helft spelen we prima en houden we de bal goed in ons bezit, onder aanvoering van ons twee centralen achterin, Steve en Arjan. Altijd leuk om met zoveel voetbalkwaliteit in het veld te mogen staan. Maar zodra we over de middenlijn komen, wordt het lastig. We missen wat stootkracht, diepgang en snelheid in de voorste linie. De meeste diepte wordt nog gemaakt door linksback Bonne. Maar het blijkt lastig om hem op snelheid te bereiken. Het wedstrijdbeeld kantelt wat. Ureterp wordt sterker. We komen vaker in de duels. Die vaker worden verloren. En dan is er een schot. Jan, onze gelegenheidskeeper van het derde, pareert knap. Dan een rebound. Weer keert Jan. Een nieuwe rebound volgt. Aan een derde parade komt Jan niet toe. De bal ligt al in het net: 1-0 achter.
Even later weer een schot, weer een redding van Jan en weer een rebound, waarna de bal opnieuw voor Ureterp in het netje ligt. Maar onze eigen Terp, grensrechter van dienst, is scherp. De speler die binnenschoot stond overduidelijk buitenspel op het moment van het eerste schot. Resoluut gaat de vlag de lucht in. De scheidsrechter loopt naar Terpie die de situatie toelicht. Terecht wordt het vlagsignaal overgenomen. Het blijft 1-0.
De wedstrijd gaat verder. Het spelbeeld verandert niet. Ureterp is dominant, wij komen tot vrij weinig, maar ook Ureterp weet niet tot echt grote kansen te komen. Vlak voor het rustsignaal een domper. Steve moet er geblesseerd uit en worden vervangen. Maar hé, 1-0 achter, nog niks beslist.
Dan rust. We krijgen een ouderwets bekertje ranja. Kort gaat het over voetbal. Over dat we het lastig hebben, dat ze veel druk zetten, dat we moeilijk bij hun goal komen en over tot voetbal komen via buitenspelers die meer in de bal moeten spelen. En dan kantelt het gesprek. Over vroeger. Over een periode waarin we nog tv keken en Netflix, YouTube en internet nog niet bestonden. Over de cavia’s van ene Fred Oster en de soepkom in Ron’s Honeymoon Quiz.
Met een gewijzigd team gaan we de tweede helft in. Koert komt erin op linksachter, TJ in de spits en rechtsvoor Espen, zoon van Arjan Blauw. Prachtig: vader en zoon samen in het veld! En dan, kort na de aftrap voor de tweede helft. Arjan heeft de bal achterin. Espen start. Arjan verzendt een loepzuivere pas in de loop van zijn zoon. Espen zet de turbo aan. De verdediging van Ureterp schrikt. De hele eerste helft waren ze in slaap gesust. Maar opeens is er diepte! Op volle snelheid gaat Espen de zestien in. Ad is mee gesneld. Espen behoudt het overzicht en schuift af op links, in de loop van Ad, die koeltjes binnen schuift. 1-1! Wat een begin van de tweede helft! En wat een debuut voor Espen!
We stropen de mouwen nog eens op. Nodig ook, want Ureterp zet aan, met een krachtig, vaardig en energiek middenveld. We komen onder druk, maar het blijft bij dreiging. Veelbelovende aanvallen worden door ons weer net zo snel in de kiem gesmoord. Een belangrijk aandeel daarin hebben Arjan en ook Bonne, die centraal achterin op de plek van Steve is gaan spelen. Maar in tegenstelling tot de eerste helft komen we er nu wel af en toe dreigend uit. Espen is met zijn snelheid en diepgang een plaag voor de defensie. TJ brengt strijd.
Maar dan, een moment van onachtzaamheid in onze defensie. We geven te veel ruimte weg. Ureterp schiet binnen. We staan weer achter: 1-2. Maar opnieuw tonen we veerkracht. Met wat vers bloed binnen de lijnen. Terpie mag na maanden van afwezigheid na een operatie weer z’n eerste minuten maken. Sander komt erin voor Tox. Een strakke voorzet vanaf de linkerflank, van de linkervoet van Terpie, komt scherp voor de goal. TJ komt knap voor z’n man en kan nog net z’n voet tegen de bal plaatsen. Een beetje geluk mist. Maar dit had zo maar de 2-2 kunnen zijn.
En dan volgt een pass in de diepte aan de linkerkant. Mijn tegenstander schat de situatie niet goed in. De bal is te hoog om te kunnen koppen. Ik snel de ruimte in. Een van de centrale verdedigers doet hetzelfde. De bal stuit. Mijn tegenstander is een fractie sneller bij de bal. Maar ik weet de bal nog net te toucheren met een uitgestrekt been en de punt van m’n schoen. En zo steek ik TJ weg. Met een man in zijn rug, gaat hij op de keeper af. Hij passeert de keeper en schuift binnen. We zijn weer op gelijke hoogte. Een gelijkspel lonkt.
Weer zet Ureterp een tandje bij. Weer worden we in het defensief gedrongen. Maar behoudens een bal op de lat en een paar ongevaarlijk afstandsschoten, weten ze niet heel veel af te dwingen. Het einde van de wedstrijd nadert, de vermoeidheid begint zijn tol te eisen, merk ik. Maar ook bij mijn tegenstander die last van kramp krijgt. Een paar minuten voor tijd zet TJ goed door en weet zo een hoekschop af te dwingen aan onze linker kant. Ik pak de pal, leg ‘m goed neer en kijk voor de goal. De keeper is niet al te groot en niet al te atletisch. Zal ik het doen? Ik neem een korte aanloop. Ik trap binnenkant wreef. De bal vertrekt van m’n rechterschoen en pakt snelheid en hoogte. Met een beetje effect draait de bal terug richting goal, over de keeper, daarna dalend. Binnenkant paal slaat de bal tegen de touwen. We staan voor: 3-2! Heerlijk! Ik steek twee handen juichend in de lucht. Op m’n bijna vierenvijftigste als een kind zo blij. De eerste die iets roept is Tox, inmiddels vlaggenist: “Heug, schrijf jij het wedstrijdverslag deze keer?”
Er resteren nog een paar minuten speeltijd. Met vereende krachten slepen we de overwinning over de streep. Het laatste fluitsignaal volgt. We winnen. Een beetje gestolen wellicht? Maar o zo lekker. Zomeravondvoetbal op zijn allermooist! Dit was genieten!
Na het douchen, drinken we nog even een drankje. Er is inmiddels een poll in onze appgroep. Of we volgend jaar derde klasse of vierde klasse willen spelen. Een overgrote meerderheid is het met elkaar eens. Dit is een mooie klasse. We willen niet lager gaan spelen. Bovendien zijn we op onze oude dag toch weer keurig in de middenmoot geëindigd. En zouden de stemmen van de spelers die vaak spelen niet wat zwaarder moeten wegen?
Dan terug naar huis. In de auto laat ik de wedstrijd nog even in gedachten passeren. En wat ik erover zal gaan schrijven. Thuis gekomen vertel ik met trots dat papa de winnende heeft gemaakt. Maar tot veel enthousiasme leidt dat niet. ‘Good for you’, vat de reacties van vrouw en kinderen goed samen. Zo, weer met twee beentjes op de grond gezet. In de app lees ik nog ‘Heug lekker bezig’. Leuk om te lezen. Maar laten we het er maar op houden dat ik een momentenvoetballer ben.
Vervolgens naar de koelkast. Tegen de donderdagavondgewoonte in pak ik een goudgele rakker. De kers op de taart van een fantastische voetbalavond. Ook nog op Strava kijken. Niet ontevreden. 8,23 kilometer gelopen deze wedstrijd. Al valt dat natuurlijk in het niet bij Paul, onze marathonman. Die zal wel weer meer dan 13 K op de teller hebben staan. Dan naar bed en met een glimlach val ik in slaap. Nu alweer zin in het volgende voetbalseizoen.
Tot slot. Mannen, laten we koesteren wat we bij OZW hebben! Sportiviteit, respect, kameraadschap, humor en de gezamenlijke liefde voor de bal. Dat we nog maar vaak samen op het voetbalveld mogen staan.
Leve OZW!!!!
Scribent: Arjan Heugens
PS Voor degenen die het KNVB-filmpje ‘Ode aan het amateurvoetbal’ nog niet heeft gezien. Kijken is het aanraden meer dan waard. Ga naar YouTube en zoek op ‘ode aan het amateurvoetbal’. Kippenvel gegarandeerd!
