Onze roadtrip in Barcelona begon, zoals altijd, met een flinke dosis chaos. We zouden de huurauto’s ophalen, en natuurlijk moesten de chauffeurs hun paspoort meenemen. Klinkt simpel, toch? Nou, niet bij ons. Van de hele groep had alleen Jay zijn paspoort bij zich.
“Het zou ook eens in één keer goed gaan,” verzuchtte iemand lachend.
De andere chauffeurs waren ervan overtuigd dat een rijbewijs voldoende was, maar de verhuurder hield voet bij stuk. Na een hoop gesteggel zat er niets anders op: Jay moest met zijn auto terug naar het hotel om de paspoorten op te halen, samen met de chauffeurs die hun spullen waren vergeten. Sander, die van structuur houdt, zuchtte diep. “Ik ben dit niet gewend, ik ben behoorlijk gestructureerd.” Ik schoot in de lach: “Dit is gestructureerde chaos, zo gaat het altijd!”
Na heel wat oponthoud hadden we eindelijk de auto’s en zat iedereen op zijn plek... dachten we. We reden de parkeergarage uit en achter ons zagen we Arjan alleen in een auto rijden. “Hoe dan?” riep Jay verbaasd.
Jay keek nog eens goed en barstte in lachen uit. “Arjan zit alleen... maar waar is Karel?!”
We zetten de auto’s aan de kant en begonnen meteen te bellen en te appen. Geen teken van Karel. De minuten tikten weg. Net toen we ons echt zorgen begonnen te maken, besloot Jay terug te lopen naar het station. “Dat is toch onmogelijk? Je vindt daar niemand!” protesteerde Gerrie. Tien minuten later kwam er een bericht binnen. Een foto. Van Jay. Op het treinstation. Maar niet met Karel. Nee, hij had Henk Blauw gevonden.
“Hoe dan?!” riep Gerrie in onze auto.
Twintig minuten later keerde Jay terug. “Nou, Karel heeft zichzelf gevonden,” zei hij droog. Blijkbaar was hij terug naar het hotel gegaan en had besloten daar te blijven, samen met Dick, die nog steeds aan het bijkomen was van de geweldige avond ervoor. We haalden onze schouders op, lachten en gingen eindelijk écht op pad. Als dit een voorbode was voor de rest van de trip, beloofde het een onvergetelijke rit te worden!
Van Verloren Passagiers tot Magnetronburgers
Aangekomen bij de eerste tussenstop zaten de rest van de mannen al in het zonnetje op ons te wachten. “Gerrie heeft de tijd flink ingehaald!” zei ik bewonderend. De groep keek me droog aan. “Mwah,” reageerde iemand.
Bij het kerkje van Dalí – nee, niet van Mario – wilde een deel van de groep niet naar binnen, maar na wat overleg ging uiteindelijk iedereen mee. Dat ging verrassend soepel. Na veertig minuten en een hoop foto’s, was het tijd om door te rijden naar een kasteel dat uit de bergen was gehouwen.
Daar aangekomen had iedereen trek. We gingen naar de-eerste-de-beste restaurant en kochten hamburgers... uit de magnetron. Geen andere warme opties. Smerig. Maar ja, beter dan niks. Nou ja, behalve voor Gerrie, die er twee at en ze heerlijk vond.
Twintig minuten later ontdekten we beneden een lopend buffet met verse, heerlijke gerechten voor vijftien euro. Tja, te laat. Maar goed, onze magen waren gevuld en de roadtrip ging door.
Hoogtevrees en Poolse Afleiding
Om de top van de berg te bereiken, moesten we met een gondeltreintje omhoog. Niet ideaal voor mensen met hoogtevrees. Gerrie en Sander zagen het totaal niet zitten.
Totdat er een paar Poolse dames instapten.
Plots klaarde Gerrie op, keek hen glimlachend aan en gooide er in perfect Pools uit: “Waer ar joe from?”
We kwamen niet meer bij van het lachen. Blijkbaar had hoogtevrees een simpele oplossing: de juiste afleiding!
Eenmaal boven genoten we van een adembenemend uitzicht. De zon scheen fel op de bergtoppen, de stad leek in de verte een miniatuurversie van zichzelf. Had ik al gezegd dat het weer geweldig was? Strakblauwe lucht, perfecte temperatuur en net dat beetje briesje om het aangenaam te houden.
Op dat moment wisten we het zeker: deze roadtrip was nu al legendarisch.
De Terugrit – Natuurlijk Niet Zonder Chaos
Aan het eind van de dag begonnen we aan de terugreis. Jay was gesloopt en viel bijna meteen in slaap op de achterbank. Net voordat hij wegdommelde, mompelde hij: “Hier jongens, gewoon deze weg volgen, dan komt het goed.”
Nou... goed kwam het niet helemaal.
Gerrie volgde braaf de route, maar ineens reden we over een smalle landweg. En alsof dat nog niet erg genoeg was, doemde er een enorme vrachtwagen achter ons op.
“Ehh, dit is niet de juiste weg, hè?” vroeg ik voorzichtig.
Dit herinnerde ons meteen aan Pedro, die ooit op een trip ook op een compleet verlaten weg in the middle of nowhere was beland. “Déjà vu.”
Met wat geklooi, een paar keer steken, een hoop stof en stenen, wist Gerrie de auto om te draaien en vonden we uiteindelijk de juiste weg terug. We barstten in lachen uit. Ach ja, een roadtrip met ons is nooit zonder avontuur!
Terwijl we dachten dat we er bijna waren, bleek Jay het verkeerde eindstation te hebben doorgegeven.
“De bijrijder moet beter opletten!” riep hij verontwaardigd.
Altijd de schuld van een ander, haha. Uiteindelijk kwamen we aan op onze bestemming. Wat een dag weer.
Ik kijk nu al uit naar ons volgende avontuur.
Muy bien hoor!
Leve OZW!
