Het jongensboek van OZW3 - het Edinburgh hoofdstuk

Net zoals na Dublin vorig jaar schrijft ook dit verslag zichzelf merk ik al bij de eerste zin. De herinneringen zijn nog vers. Ik weet dat het team er prijs op stelt dat ik alles wat in Edinburgh heeft plaatsgevonden aan het papier toevertrouw. Met die opdracht in het achterhoofd zet ik me achter mijn laptop.

Naar Edinburgh gingen we! Nog geen jaar geleden was het dat Nico werd neergesabeld vanwege zijn slechte reisadviezen. Pijnlijk maar terecht natuurlijk, een deel van de selectie had daardoor wel mooi het vliegtuig gemist.

Maar deze keer ging alles anders. Nico had alles tot in de puntjes voorbereid. De reisadviezen van zijn hand waren perfect deze keer. Iedereen haalde zijn trein, de aansluiting naar de volgende ook, de eigen auto’s reden op tijd en alle vliegtuigen werden gehaald. Nico nam het zekere voor het onzekere door al op donderdag, een dag voordat de rest kwam, de route te verkennen. Met Wim, Erik Bakker en Lars (de nieuwe Lars, niet te verwarren met de oude Lars) was hij al naar de Schotse hoofdstad afgereisd. Hoe het ook zij, ere wie ere toekomt.

De overnachtingen in Edinburgh vonden plaats in het Kick Ass hostel, dat alleen in naam al zo perfect bij OZW paste. Wie doet ons wat. En omdat het slapen in groepsruimtes ons in Dublin zo goed was bevallen besloten we dit jaar met het gehele team in dezelfde ruimte te bivakkeren.

Alleen Herman onttrok zich aan deze teambuilding activiteit. Hij is toch een beetje veranderd sinds hij leider is. Wat meer op zichzelf. Zichzelf niet meer zelfs, beweren boze tongen. Vooral wissels beweren dat overigens naar het schijnt, maar toch. Gelukkig voor ons allen is zijn fotografie niet veranderd. Herinneringen in de maak werden op eigen wijze vastgelegd. Ook al waren er in het weekend een aantal copycats actief, niemand wist de meester naar de kroon te steken.

De slaapzaal dus. Als het nou bij Herman gebleven was ok, maar eenmaal in het hostel aangekomen bleek ook TJ voor zichzelf een verblijf buiten de slaapzaal geregeld te hebben. Buiten de groepsapp om (een doodzonde, zooooo niet des OZW’s) had hij Herman benaderd of hij bij hem op de kamer mocht. En die had dat goedgekeurd. Spelers voortrekken noemen we dat. Daar is het laatste woord natuurlijk nog niet over gezegd, dat moge duidelijk zijn. Overigens moet gezegd dat dit ‘tegen de leider aan schurken’ TJ niet echt geholpen heeft. In de eerste de beste wedstrijd na Edinburgh werd hij na 45 minuten ‘gewoon’ gewisseld door Herman, ondanks een best wel genant huilie huilie moment in de rust van de anders altijd zo stoer ogende boomlange spits van OZW3.

Maar goed, even terug naar vrijdagochtend 7.16 uur. Het moment dat de trein naar Schiphol vertrok vanaf het perron van het Centraal Station van Groningen met daarin 6 ‘gekke boys’. We hebben het over Herman, TJ, Keulen, Daling, Dre (zonder toeristenheuptasje deze keer, hij leek wel Schot dit weekend) en mijn eigen persoon. Bijna 2 uur en mooie gesprekken later, waarbij complimenten over elkaars vrouwen niet van de lucht waren, arriveerden we op onze nationale luchthaven. Weer een paar uur later, aan het begin van de middag, zaten we in Edinburgh aan de burgers en de pints.

Die vrijdagmiddag bestaat in mijn herinnering tot halverwege de avond voornamelijk uit pints en burgers. Daarna ging het roer om. Pubs werden clubs en pints werden meer pints. Er werd voorzichtig - en naarmate de avond vorderde steeds minder voorzichtig - gedanst. Dat sommigen daarbij af en toe wat ongelukkig en onhandig tegen vrouwspersonen opbotsten bleek onvermijdelijk. Wat ongecoördineerd was het allemaal. Het leek wel voetbal op de zondagochtend.

Gepraat werd er ook. Met elkaar maar vooral met de locals omdat die zo lekker authentiek zijn en je het echte Schotse leven zo het beste proeft. Zeggen ze. Dus wij in gesprek met die locals. Maar, als je ergens heel hard je best voor doet, lukt het vaak niet. Neem nou Daling. Het lukte maar niet om lekker in gesprek te raken in de pubs en clubs en dat is toch - naast het vlaggen op de zondagochtend - een van zijn handelsmerken. En we kunnen niet zeggen dat hij het niet geprobeerd heeft. De video analyse onder leiding van Nico vindt binnenkort plaats, we moeten hier van willen leren.

Dre daarentegen - die vorig jaar nog klappen van een vrouw kreeg omdat hij haar heimelijk filmde in een discotheek - had de juiste tactiek te pakken voor een beetje contact. Door quasi-hulpeloos met de armen in de lucht tegen een muur te gaan staan (waar hebben we dat beeld vaker gezien? precies, tussen de twee doelpalen op zondagochtend!) maakte hij kennelijk toch wat los bij de vrouwtjes. Drie plots voorbijkomende Belgische dames namen hem samen met de muur in de sandwich. Leef alsof het je laatste dag is, moet Dre gedacht hebben. Hij liet het gebeuren maar voelde er niets bij verklaarde hij na afloop. Dit ter geruststelling van het thuisfront. Het vond allemaal plaats in de Three Sisters. Iedere stad heeft zijn Drie Gezusters, zo moeilijk is het allemaal niet.

Vlak na middernacht volgde de versmelting met de nakomelingen Koert, Jeroen en PK. Zij schrokken even van de wilde omhelzingen van de al aanwezige stappers. De 3 mannen dachten dat ze al dronken waren maar ze waren natuurlijk slechts enthousiast. Gezamenlijk dook OZW3 een club genaamd Subway in. De net gearriveerden namen in ras tempo enkele shotjes tot zich om een beetje ‘op niveau’ te komen. Dat ging ze goed af.

Na de SubWay was ons gezelschap ineens uitgebreid met 2 Schotse (ordinaire) dames die dienst wilden doen als reisleidsters en die ons 50 meter verder bij een andere club brachten. Van Keulen bedankte de meest beweeglijke van de twee voor de goede reisadviezen door haar ten dans te vragen. Op de beelden (verdienste Nico, who else) is achteraf niet goed te zien of de dame in kwestie zelf danst, of dat ze wordt voortgesleept dan wel in de rondte wordt geslingerd. Wat wel te zien is is dat Van Keulen haar tot 3 keer toe weer van de grond moet rapen. Oorzaak onbekend.

Mooier werd het niet die avond en langzaam druppelden de OZW boys naar hun hostel. Het geplande ontbijt om 8.15 werd niet gehaald maar dankzij de lieve hostess van het hostel (vraag het Herman en TJ nog maar eens na) mochten we alsnog na het voor ons vastgestelde tijdslot aanschuiven.

De zaterdagochtend verliep rustig. De een koos voor een wandelingetje naar Edinburgh Castle, een ander dook een koffiebarretje in om met het thuisfront te appen, weer een ander koos voor een souvernirjacht en Daling koos voor een langer verblijf in bed.

De Peize connectie had het ook goed. Erik Bakker danste de beentjes onder zijn lijf vandaan in de nacht, maar was ‘s ochtends een vent want hing al weer vroeg met moeder de vrouw aan de lijn om dingen als het schuren van dingen in huis door te nemen. Want dat was belangrijk.

Heb je het over Erik, dan heb je het ook over Wim. Hoe ging het met Wim in Edinburgh? Wim was een beetje druk en dat zijn we van Wim helemaal niet gewend. Dikke verhalen, het hele weekend lang. We hebben hem maar een beetje gelaten. Op zich zijn we dit seizoen wel een beetje gewend aan een andere Wim, want die zien we op het veld ook. Vorig jaar gingen ze er wel in Wim!

Het vermoeden is dat nieuwkomer Jeroen, de onvolprezen dancing king van het OZW nieuwjaarsdiner (naar ik mij heb laten vertellen door enkele zeer enthousiaste spelersvrouwen) enige invloed op het gedrag van Wim heeft. Ook wat aan de drukke kant, onze Jeroen, maar in alle opzichten (behalve keepen) een aanwinst voor OZW3.

De zaterdagavond verliep niet heel anders dan de vrijdagavond al waren de glazen vaker gevuld met water en cola, droop een deel van de selectie af na een bezoekje aan de pizzeria, en keerden de stappers die wel gingen ook al snel weer terug. Oh, en daarmee was de zaterdagavond wel anders dan de vrijdagavond natuurlijk. Geeft niks.

Was er ook nog een stripbar of zo in Edinburgh? Ja, eentje. Is daar nog iemand binnen geweest? Nee. Had dat iets te maken met het pas na sluitingstijd arriveren bij de entree? Misschien. Maar mochten er spelersvrouwen zijn die denken dat hun man hier bij betrokken was, maak je geen zorgen. Het is net als met buitenspel: hij niet!

Vroeg uit de veren op de zondag was het plan want er stond een 3 uur durende fietstocht op het programma. Even uitwaaien was de uitleg van de organisatie. Maar aan het einde van de zaterdagmiddag begon het te sneeuwen en werd het avontuur onzeker. De eerste sneeuwvlok had de grond nog niet geraakt of Nico wist al te melden dat het fietsen was afgelast, een sneeuwvlok later gevolgd door Van Keulen.

Helaas (voor de anderen) bleef het sneeuwen en moesten we in de ochtend inderdaad overgaan tot een algehele afgelasting. Eeuwig zonde. In allerijl werd een alternatief programma in elkaar gezet, maar daar was door de organisatie (lees: Fafa) iets te weinig research naar gedaan, zo gaf hij later ruiterlijk toe. Eerlijkheid siert hem. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Mannendingen doen, zo’n weekendje was het. Even naar de meisjes gluren of een gesprekje aanknopen, even achter een gokkast kruipen, even een spelletje poker in de lobby van het hostel (waar PK zich ontpopte tot kenner maar niet tot winnaar), even vieze woorden leggen tijdens een potje scrabbelen (pijpfooi was toch verreweg het meest vindingrijke woord), het kan allemaal als de vrouwen even een weekendje niet meekijken. Maar we zijn er transparant over. En we hebben ook nog wat geleerd in Edinburgh. Wat een bukake is bijvoorbeeld (de verdienste van onze bebaarde linksback) en dat je uit moet kijken met sexting.

Ik zou bijna vergeten dat we ook nog een voetbalwedstrijd bezocht hebben. De zaterdagmiddag leende zich hier uitstekend voor omdat Hearts of Midlothian (de naam alleen al) thuis speelde tegen Partick Thistle. De Hearts schoten 2x op doel en scoorden 3x, Partick Thistle stond af en toe buitenspel en daarmee is alles over de wedstrijd wel zo’n beetje gezegd.

Toch was het mooi, de beleving van de Schotten. Vooraf in de pub en daarna in het stadion. Tynecastle Park, een naam om te onthouden.

De eerste helft heb ik zelf in afzondering van de rest van de jongens doorgebracht. Niet bewust, ik was ze gewoon even kwijt. Een combinatie van een pint teveel in de supporterspub en een lastige zoektocht naar iets te eten in het stadion.

Na 10 minuten in het eerste bedrijf stond ik met mijn - inmiddels tweede - cheeseburger in de hand tegen een hekje aangeleund naar het voetbal te kijken. Ik moet er aanleiding toe gegeven hebben, want een steward benaderde mij met een wat zorgelijk gezicht en stelde mij de vraag ‘Are you allright son?’. Ik vertelde in mijn beste Schots dat ik al sinds de ochtend ervoor meer dan ‘allright’ was en dat dat ‘allright’ nog wel een dagje zou duren.

En ik was niet de enige die ‘allright’ was dat weekend. We hebben een mooi hoofdstuk toegevoegd aan het jongensboek van OZW3.

Leve OZW!

Jan Aalfs