We schrijven zondagochtend ergens in november. Het druilt, is fris en niet bijzonder appetijtelijk om in de vroegte bed, huis en haard te verruilen voor een sompige grasmat op West-End. Nou ja kunstgrasmat dan deze keer. Dat weer wel.

Maar wat weer niet? Een elftal studenten inderdaad. Was het een feest? Had de aanvoerder familie-weekend en dacht hij "Ik niet, dan het hele team niet". Of heeft het hele ensemble zaterdagavond een dames handbalteam het hof gemaakt? Vele vragen. Geen antwoorden.

Arbiter, koffiedame, kantinemedewerkers en toeschouwers maakten net aanstalten om zich toch richting schoonfamilie te spoeden, met de kinderen naar de bios te rijden of uit armoede boodschappen te gaan doen. Totdat er opeens beweging in de catacomben werd waargenomen.

Veertien matadoren; het ene team in het zwart, het andere in blauw. Vier, ja echt, vier doeltjes als luciferdoosjes en een bal. Een volledig eigentijdse versie van 7 tegen 7 kon beginnen.

"Zullen we tot de 10 doen en dan de winnende?", klonk het halverwege. "We moeten elkaar niet laten vallen". En even later: "Als ik links roep en jij gaat naar rechts werkt het niet". De toeschouwers van deze bijzondere exercitie kregen wat hen toekwam. Passie, voetbalhumor, gestuntel afgewisseld met briljante acties en vooral en meer dan een ons (voetbal-)geluk.

Je hebt niet alles en zeker studenten niet zelf in de hand. Maar dat wat wel te sturen valt, daar moet je van genieten. En of dat gebeurde op de bewuste zondagochtend? Als je erbij was weet je het antwoord, maar als je dit hebt gelezen vast ook.

Forward bedankt!

P.S. Toen ik de titel opschreef was ik nog van plan een cynisch stuk te typen. Maar daar was deze ochtend veel te mooi voor. En......waarschijnlijk waren die knuppels allemaal hun telefoon bij hun veroveringen vergeten.

Bram