Hoogezand 4 - OZW 3
13 - 09 - 2020
Zondag 13 september MATCHDAY stond al wekenlang in hoofdletters op de planner op de koelkast. De dag van de magische rentree van Arjen Robben die ‘s middags om kwart voor vijf thuis zou komen in zijn stad, bij zijn club, in zijn groen-wit. En wij zouden er bij zijn. De slaap was die avond er voor moeilijk te vatten. Het bed nog maar even uit. Een luchtje scheppen in de tuin, blik omhoog. Kijken of er al iets in de sterren stond geschreven.
Na een veel te korte nacht om 7 uur de wekker. Want eerst zelf de wei in. Herman appen dat we niet om 7.55 vertrekken maar om 8.00 uur. Ik had die 5 minuten gewoon even nodig. Oké? Nou ja, ik kon mijn voetbalschoenen niet vinden. Eerlijk is eerlijk. Wedstrijd- en seizoensbespiegelingen onderweg in de auto naar Hoogezand. “Weet je nog, vorig jaar de eerste competitiewedstrijd in Norg?” “Ja man. Heerlijk weer, 4 goals en drie punten. Bleek achteraf de beste wedstijd van het seizoen. Maar gelukkig wisten we dat toen nog niet.” Nee, dat had de voorpret voor alle daaropvolgende zondagen ernstig verpest. Na koffie en ontbijt in de kantine op naar twee kleedkamers. Zoals dat tegenwoordig gaat. Het tijdelijke normaal.
Een heerlijke warming-up. Gefluit. De aftrap. We mogen weer! Het leek het eerste kwartier wel of in onze twee kleedkamers ook twee verschillende tactieken waren besproken. Er werd slordig gepast, onhandig ingestapt en veel te veel balverlies geleden. Gejaagd voetbal. Zo zou je het kunnen noemen. En dat terwijl daar nota bene op zaterdagavond al voor was gewaarschuwd door de oplettende Cambuur-watchers van de selectie. Voor de duidelijkheid; het team van Henk de Jong speelt in dezelfde formatie als wij en Lars heeft regelmatige intervisie met hem over de uitvoering van dit systeem. En dat moet dus niet te gejaagd worden uitgevoerd want dan verlies je met 2-0 van Go Ahead Eagles.
Na twintig minuten kwamen oude patronen weer bovendrijven. Als was het opmerkelijk dat doelpuntenmaker Tebbie eerst een corner moest afdwingen om hem vervolgens ook nog zelf in te koppen. Er kwam meer ruimte en dat werd goed opgepikt door Rick die Wim met een slijtende pass alleen op de keeper afstuurde. De weg was lang maar halverwege kwam onze ‘10’ met een sublieme afronding. 2-0 voor. Dat ging lekker.
Thee/Hedzer-tijd brak aan. De stand-in coach pakte deze buitenkans met beide handen aan en liet zich niet onbetuigd. Naast enkele speltechnische opmerkingen, zo niet instructies, beklaagde hij zich omstandig over ‘het gejaagde voetbal’ in het eerste kwart van de wedstrijd. Iets dat je volgens deze Abe-adept alleen maar ziet in Leeuwarden en hij liet in woord en gebaar merken dat hij daar ‘helemaal niets mee te maken wou hebben’. In een hoekje van de kleedkamer (2) zei iemand nog; “Maar wij staan toch met 2-0 voor?” Een wisselbeurt viel hem ten deel.
Ontjaagd het tweede bedrijf in. Hoogezand had haar ‘10’ inmiddels ook van stal gehaald. Maar gelukkig hadden we hier een ‘totaaloplossing’ voor. Drie keer met de ogen knipperen later stond het echter al 2-2. De doelpuntenmaker? Uiteraard, de andere ‘10’, die ondanks herhaaldelijk goed ingrijpen van Dré, twee keer succesvol afdrukte. Alarmfase 1, chaos alom, we maakten bijna water maar dat bracht het beste naar boven in Koert die met een uiterst bekeken schot in de verre hoek de keeper (en ook nog zijn oud-leerling) verschalkte. Nog even, nou ja even de leidsman trok elf minuten blessuretijd bij terwijl de waterzak niet één keer binnen de lijnen was geweest, en dan waren de punten in de tas. De ruimte kwam, Rick zag, Bram gaf een puntgave voorzet en TJ overwon. De bevrijdende 4-2 was daar.
De klus dus geklaard. Punten mee naar Stad met de nodige leermomenten. Eigenlijk de ideale start van de competitie. Overigens zonder een aantal vaste waarden waaronder Lars, die zoveel vertrouwen had in zijn schaapjes dat hij een zen-weekend met zijn geliefde prioriteit gaf boven ons. En ook dat kan allemaal hoewel hij toch van een koude kermis thuiskwam toen bleek dat zij na teveel app-contact tijdens de wedstrijd met een andere man aan de picknick-tafel had plaatsgenomen.
De dag nog voor je, de zon op je gezicht, en zeker op dat van Peter. Die glom van oor tot oor na zijn succesvolle herintreden na zijn laatste wedstrijd al weer jaren geleden. De eerste inspeelbal was gelijk raak, de laatste pass nauwkeuriger dan ooit. Terecht siert zijn beeltenis sinds gisterochtend de teamapp.
So far so good on Sunday. Inmiddels was het half vier en tijd om te vertrekken naar de groene kathedraal. Biertje, broodje worst, genieten binnen de beperkingen. Flash-backs van twintig jaar geleden. Idee voor Vakwerk, Van Wonderen, dartelend over de grasmat, Oosterpark. Kippenvel. Ja echt. Hij doet het maar gewoon. Omdat hij het net als wij zo verschrikkelijk leuk vindt. Afsluiting van de warming up voor de Noordtribune, een ‘boks’ hier en een glimlach daar. Nog een sprint naar de catacomben. “Welkom thuis Arjen!” Twee of drie woorden is soms genoeg. Maar 29 minuten later schieten ze tekort. Teleurstelling, verdriet en ongeloof. Maar ondanks dat hij niet scoorde en die andere twee wel is de ‘10’ van de FC mijn held van de dag!
Martijn