Herstart van een graafmachine
augustus 17, 2020
Winderig
december 15, 2019

Met 0-0 winnen bestaat echt!

 

Roden 2 - OZW 3

8 maart 2020

Afgelopen zondag. Rond de klok van kwart over tien aanwezig in Roden. De rivalen van onze Peize-connectie waar we thuis tijdens een regenachtige lichtwedstrijd ruim en kansloos van verloren. Tientallen jeugdige voetballertjes met hesjes en nummers die nog mogen dromen van een toekomst bij de FC drentelden en dartelden vrolijk in en om het veld. Wij richting kleedkamer ons realiserend dat Roden bij winst koploper zou zijn. Hadden wij weer. Mocht ik vandaag maar een hesje aan dacht de kleine jongen in me.

De speech van Dick bleek zijn afscheidsspeech. Hij kiest voor andere prioriteiten binnen OZW en uniek als hij is deed hij deze mededeling voorafgaand aan de wedstrijd. Daar zaten we dan. Alsof hij het resultaat niet af wilde wachten. Wel de kerst, oud en nieuw en de lente gehaald. En zonder afkoopsom maar met de eeuwige dank!

 
 

Nadat de laatkomers die Dicks last post hadden gemist waren bijgepraat en zich ook in de kleren hadden gehesen was er eigenlijk geen tijd meer voor een wedstrijdbespreking. Last-minute omzettingen werden nog wel gedaan naar aanleiding van een overdaad aan champagne van één van de beoogde basisspelers zaterdagnacht. Gelukkig kwamen Teb en Lars met een magisch woord -in ieder geval voor alle schoolmeesters- op de proppen: (vanuit de) Discipline.

Het bleek een toverformule die niet alleen zorgde voor een goede veldbezetting maar ook een ijzeren mentaliteit. Er werd gestreden voor iedere meter, gegleden met alle ziel en zaligheid in de eigen zestien, positief gecoacht op de uitschieter “ren eens wat harder lul” na, maar in de passionele strijd die zich ontspon werkte dat zelfs als adrenaline voor beide betrokkenen. Dat Edje in vorm was hielp ook mee, dat de scheidsrechter objectief was en last but not least de truc van ‘de bal in de sloot’ door met name Marcel en PK tot kunst werd verheven gaf ons steeds meer het gevoel dat er ‘wat’ te halen viel.

 
 

De Drentse thee smaakte goed met de brilstand op het bord. Het was muisstil en als je heel goed luisterde galmden de klanken Di-sci-pli-ne nog na. “Nog maar 45 minuten”, klonk het optimistisch op weg terug naar het veld. Het werd een voetbalfeest. Niet omdat we er vijf ballen inschoten. Nee juist omdat dit niet gebeurde. En het de tegenstander ook niet werd toegestaan. En het dus een doelpuntloos duel bleef. Ondanks dat we heel stiekem de winnende vlak voor tijd nog op de schoen hadden. Maar dat was niet eerlijk geweest. Zo eerlijk moeten we ook zijn.

Het was ook niet gepast geweest in een wedstrijd waarin de bal over en weer na vermeende blessures dan wel overtredingen minimaal tien(!) keer belangenloos van ons naar hun en van hun naar ons werd geschoven. In een wedstrijd waarin we op de grond liggende tegenstanders omver hielpen en iedereen elkaar, Corona of niet, de hand schudde omdat deze negentig minuten de essentie weergaven van hoe mooi voetbal kan zijn.

Toen ik thuiskwam werd ik vreemd aangekeken toen ik vertelde dat we met 0-0 hadden gewonnen. Maar wie er bij was weet dat dit echt bestaat.

Bram