OZW 3 - Groen-Geel 3
7 oktober 2018
Soms, heel soms is verliezen mooier dan winnen. Niet de eerste minuten, de kwellende gang naar de kleedkamer, maar later als je met een biertje in hand de ochtend nog eens overdenkt en tot het inzicht komt dat je onderdeel bent geweest van een historisch moment op heilige West-End grond.
Het begon zoals een voetbalochtend in oktober hoort aan te vangen. De koperen ploert roerde zich en het veld was heerlijk vochtig. De ballen vol met lucht, tegenstander Groen-Geel present, een heuse stand-in keeper tussen de palen en ook nog een scheids. De opstelling was ook bekend maar waar was toch de leidert voor een peptalk?
En toen ineens, er was een donder, een bliksem, daar was de Amerikaanse Roxanne. De eerste vrouwelijke voetbalcoach van OZW, daar ga ik althans maar vanuit bij voorlopig gebreke van een naslagwerk. De teamyelll was hartverwarmend met haar in ons midden. “You can do it”, “Although they look a lot younger”, vertrouwde de meer dan welcome verrassing ons nog toe voor de kick-off.
Niet in het minst vanwege goed voetballende backs zag de spelopbouw er in het eerste bedrijf prima uit. Dat vertaalde zich in een doelpunt van TJ die, nadat we tegen een smerige counter met dito afronding aanliepen, koelbloedig bleef in de 16. 1-1 bij rust terwijl het minimaal 3-1 had moeten zijn.
Wat zich in de rust voltrok laat zich eigenlijk niet beschrijven maar ik zal toch een poging wagen. Roxanne (ze zou het jongere zusje kunnen zijn van de gewezen verzorgster van Chelsea) nam het woord, in het Engels dus, en analyseerde met enkele rake volzinnen onze speelwijze. De testosteron-meter sloeg hoog uit maar het was nog nooit zo stil in de kleedkamer. Treffend was de vaststelling dat er vaak ‘more time’ was. Ontroerend de bij herhaling gebruikte bijzin “as you already know”. Alsof ze stiekem probeerde te zeggen dat het inzicht er wel is maar het nogal eens stokte in de uitvoering. En zo is het natuurlijk ook.
Na het doorvoeren van de eerste wissels door Herman, waar bemoeide hij zich toch mee bedachten we naderhand, en een heerlijk hete kop thee kon er maar één ding gebeuren: drie punten en daarmee de koppositie pakken. Dat dit niet is gebeurd zal de oplettende lezer niet zijn ontgaan. Er waren enkele aanwijsbare redenen voor. Een falende afwerking, een prima keeper bij de opponent, enige ‘ruis’ vanwege de vele wissels. Ook OZW-2 had lucht gekregen van de aanwezigheid van onze coach en menig speler wilde daarvan meegenieten. En nee, het kwam dus niet doordat wij geen Engels verstaan en het lag aan helemaal niet aan Roxy, voor intimi.
Treurnis, boosheid, gelaten- en verliefdheid vochten om voorrang tijdens het oplappen na de wedstrijd. Pas even daarna ga je het zien zoals een grootheid ooit sprak. Dat je deze drie punten graag aan het einde van het seizoen tekortkomt terugdenkend aan de entree van de beste coach ooit…
Martijn van der Veen
